قصه را از کجا شروع کنم!؟ از شب ِ زخم ِ “کوی دانشگاه”

یا جلوتر

-“لالا… لالا… ساکت!”

شب ِ تک تیرهای توی “جناح”

یا عقب تر، دو دست قفل شده

-“قفل کردم در ِ اتاقت را،

دست ِلولو نمی رسد این جا!”

ایستاده جلوی بند ِسپاه

یا عقب تر، عقب تر از سیلی، قبل ِجر خوردنِ دهانت

-“هییییییس!”

قبل یک جفت چشم خونی و خیس، قبل امضای برگه های گناه

-“چشم‌ها را ببند و توی سرت، بَبَعی های باغ را بشمر!”

خورده شد چند گوسفند سفید، رد شد از گله چند گرگ سیاه

توی تختی به کوچکی ِتنت

– “لا… لالا… خواب های خوووب ببین!”

خواب ِبیدارباش ِصبح ِاوین، خواب یک آدم ِبدون پناه

مادرم سعی کرد لالایی، توی گوشم بخواند و… خوابید!

من پر از ترس بودم و تردید، شهر در رفت و آمد ارواح

قصه را از کجا شروع شدم!؟ همه کوچه را که باریدم

یک نفر داد زد… فراریدم! به تو برخوردم از سر ِهر راه

به تو که خسته بودی و خونی، با تو این قصه را عقب رفتم

با تو تا انتهای شب رفتم، با دو تا دست قفل تا خود ِماه!

تا ته ِمست کردن ِمشروب، دُور دنیای مرده چرخ زدن

کتک و مشت خورده چرخ زدن، خسته بر پله های دانشگاه

آرزویم بزرگ و دست نیافتنی و خنده دار و مسخره بود

چشم های تو پشت پنجره بود، که به من گفت: هیچ چیز نخواه!

سایه ها توی کوچه می گشتند، به شبم خاک ِمرده پاشیدند

قصه ام را کجا شروعیدند!؟ مادرم خواب بود وقت لقاح…