آزادی

شعری از مهرداد نقیبی

آزادی،

ای حریق شرر بار

گل کن.

اکنون در پهنه‌ی فلات

خواهی شکفت

ای گل خون آلود،

هر شب پرندگان زخمی

تو را به سرودی

آواز خواهند داد.

فریاد

ای خواهر،

ای برادر؛

وقتی که خلق بر خروش خزر

مشت می کوبد،

وقتی آن دلاوران

در مسیر قتلگاه عشق،

به سوی دشت‌های بی‌حصار رهایی

قدم می‌گذارند.

دوباره صدایی

از گلوله ها؛

از سینه‌های سوخته،

گلمشت آفتاب خواهد چید.

آن درخت آزادی،

از خون بسیاران

قد راست خواهد کرد.

در اشک شیونی ست،

در چشم‌ها غم می‌کند

زندگانی را تباه.

ای گل خون هزار تکه،

من درون قلب خود

در این فلات سوخته در بند؛

ای کلام خجسته

_ آزادی

تو را فریاد می‌کنم.