که قاتلان بر گور ما می‌گریند

و های‌های‌شان

ضجّه‌ی مادرانمان را گم می‌کند.

نشسته‌اند بر بالای برج‌ها و با دوربینی تیز

تمام جزییات را دنبال می‌کنند

از بزرگ شدن کودکی در مدارس “دیوبندی”

تا بستن بمب بر کمرش

و فشردن سینه‌اش

در کوچه‌ای گمنام در “دشت برچی”.

حیرانی

دویدن

وحشت

دویدن

این‌ها اسباب مستی‌اند

و مست‌تر اگر

شیون زنی در پی باشد

خشکیدن پایی

و بعد خموشی

خموشیِ سنگین.

شب از برج‌ها پایین می‌آیند

گلوشان را نشئه غمآلودی خانه کرده

روبروی تلوزیون زار می‌زنند ناگهان

سرآسیمه عالیجناب ِصلح را بیدار می‎‌کنند

و در شورای امنیت دستهاشان را بالاتر می‌برند.

می‌بینی

برج ایفل

برج خلیفه

برج آزادی را

خاموش کرده‌اند

به میمنت تنِ سوخته ما

و بر گور ما می‌گریند

قاتلان

بر گور ما

چه شادمانه می‌گریند!