خط صلح- در جشن چهاردهمین سال تاسیس خانه‌ی موسیقی ایران که شامگاه دوشنبه ۲۲ مهرماه ۱۳۹۲ در تالار وحدت بر‌گزار شد، داریوش پیرنیاکان خواستار پخش صدای زنانِ خواننده شد و در سخنرانی خود بی‌پروا از سیاست جمهوری‌اسلامی در قبال موسیقی انتقاد کرد. داریوش پیرنیاکان در حضور معاون وزیر ارشاد گفت: “۳۴ سال است که در عرصه‌ی موسیقی زمستان است. هنوز موسیقی را این‌جا حرام می‌دانند. هیچ روایتی نیست که نشان دهد موسیقی حرام است و درست نیست که این خیل عظیم جمعیت شنوندگان موسیقی را نادیده بگیریم. از فقها می‌خواهم توضیح دهند در کجای دین موسیقی حرام اعلام شده است؟ به علاوه خواسته‌ی مهم خانه‌ی موسیقی، آزادی پخش صدای زنان است.”

او در جای دیگری گفته بود: “فرکانس صدای زن مانند صدای مرد است. بنابراین از نظر جنس صدا برای موسیقیدانان مشحص نیست چرا یکی حلال است و دیگری حرام. دیگر این که از توان و پتانسیل صدای خانم ها استفاده نمی‌شود.”

از دیگر سو، حواشی و تبعات اظهارنظر جنجالی علی جنتی در ۳۰ مهر ۱۳۹۲ درباره‌ی تک‌خوانی زنان که گفته بود: “اگر تک‌خوانی بانوان منجر به مفسده نشود اشکال ندارد”، علاوه بر این‌که وزیر فرهنگ و ارشاد حسن روحانی را به صحن علنی مجلس کشاند و موجب گرفتن اخطار وی از مجلس شد و موج استفتائ گرفتن از مراجع را به راه انداخت، تا امروز ادامه پیدا کرده است.

در همین روز و تنها هشت روز پس از چهارده سالگی خانه‌ی موسیقی ایران که رسانه‌های نزدیک به حکومت به اظهارات داریوش پیرنیاکان واکنش نشان دادند و آن‌ها را “حرف‌های منافی اعتقادات و ارزش‌های اسلامی” و “خلاف شرع” خواندند، وی از سمت خود استعفا داد.

اخیراً نیز سخنگوی کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس ایران، در گفتگو با خبرگزاری مهر ضمن انتقاد از تک‌نوازی و خوانندگی زنان در ایران، ‌از ارسال نامه‌ای با امضای تعدادی از نمایندگان مجلس خطاب به حسن روحانی در اعتراض به برخی فعالیت‌های بانوان در زمینه‌ی موسیقی خبر داد.

با توجه به اهمیت موضوع، ماهنامه‌ی خط صلح به سراغ حسین نقوی حسینی، سخنگوی کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس شورای اسلامی رفت و در یک گفتگوی کوتاه تلفنی از وی خواستیم بگوید که چرا با تک‌نوازی و خوانندگی زنان مخالفت است؟ “ببینید این موضوع ضد باور‌ها و ارزش‌های دینی مردم کشورمان است. این مسئله رواج پیدا کرده و باعث شکسته شدن حرمت‌هایی در کشور شده و به همین خاطر وزیر ارشاد و رئیس جمهور نسبت به آن مسئول‌اند.”

این موضع‌گیری در شرایطی‌ست که طی ماه‌های اخیر فعالیت زنان ایرانی در اجراهای روی صحنه‌شان هم‌چنان با مخالفت‌ها و محدودیت‌های فراوانی روبه‌رو بوده است. دو نمونه از این محدودیت‌ها، لغو کنسرت گروه موسیقی “عرفان” به‌ دلیل حضور نوازندگان زن که قرار بود در هنرسرای خورشید اصفهان روی صحنه برود، و لغو جشنواره‌ی بانوان که قرار بود در اواخر خرداد ماه برگزار شود؛ است.

نقوی حسینی در پاسخ به این پرسش خط صلح که چه اتفاقاتی در ماه‌های اخیر افتاد که شما تصمیم گرفتید با نگارش چنین نامه‌ای به عملکردِ دولت معترض شوید، تنها به بیان این نکته که “وضع بسیار وخیم شده و نیازی به تکرار واضحات نمی‌بیند”، بسنده کرد.

از این نماینده‌ی مجلس درباره‌ی دیگر امضا کنندگان این نامه پرسیدیم و وی گفت که “اگر قرار بود اسامی امضا کنندگان را بگوییم که نامه به شکل علنی منتشر می‌شد.” این گفته شبهه‌ی این‌ را که این نامه محرمانه است، ایجاد می‌کند اما او در عین حال می‌گوید که “این نامه محرمانه نیست و اگر محرمانه بود در موردش صحبت نمی‌کرد…”

وی در ادامه گفت: “همان طور که در گفتگو با خبرگزاری مهر هم گفته بودم، اگر آقای روحانی به خواسته‌های نمایندگان در این زمینه توجه لازم را نداشته باشد، ما به این مسئله ورود پیدا می‌کنیم و از اختیارات و حدود قانونی خود برای حل این مشکل استفاده خواهیم کرد.”

همان طور که اشاره شد، پیش‌تر و در دی ماه سال 92 نیز مجلس از همین اختیارات و حدود قانونی که آقای نقوی حسینی از آن سخن به میان می‌آورد، استفاده کرده و با کشاندن علی جنتی، وزیر فرهنگ و ارشاد کابینه‌ی روحانی و طرح سوال از وی، پس از استماع پاسخ‌های وزیر و توضیحات حمید رسایی پیرامون آن‌چه “ترویج اباحی‌گری” خواندند در نهایت با 105 رای موافق، 97 رای مخالف و 18 رای ممتنع از 224 نماینده‌ی حاضر در جلسه، توضیحات وزیر ارشاد را قانع‌کننده ندانستند و به وی کارت زرد دادند.

علی جنتی در مجلس گفته بود: “آقای رسایی در سوال خود گفتند هر نوع خوانندگی خانم‌ها مفسده‌انگیز است اما ما اعتقاد داریم برخی موارد مانند تیتراژ لالایی سریال مختارنامه که البته درباره‌ی آن هم استفتائ هم صورت گرفت و گفتند ایرادی ندارد، مفسد‌ه‌انگیز نیستند.”

در پایان و هنگامی که از آقای نقوی حسینی پرسیدیم آیا بهتر نبود با توجه به این‌که شما نماینده‌ی مردم هستید و شاید بسیاری از مردم، با خوانندگی یا تک‌نوازی زنان موافق باشند. پیش از این‌که نظرِ خودتان را ملاک قرار دهید، از مردم در این خصوص مثلاً نظرخواهی می‌کردید، او گفتگو را ادامه نداد و این سوال را بی‌پاسخ گذاشت…

سوالی که مطرح می‌شود و البته مربوط به امروز هم نیست، این است که چطور افرادی که خود را نماینده‌ی مردم می‌دادند، حاضر به پاسخگویی در برابر ایشان نیستند و در مورد خوانندگی و تک‌نوازی زنان که مسئله‌ای اختلافی حتی بین علمای شیعه است، از جانب ایشان سخن می‌گویند که این مسئله ضد باور‌ها و ارزش‌های دینی مردم است!؟