زندگی

خودش را،

اشکال گوناگون خودش را،

به من تعارف می‌کند؛

به من که وُسعم نمی‌‌رسد

کمی بخندم

عشق برایم گران تمام می‌شود

و خطوط چهره‌ی سعادت را از خاطر برده‌ام.

از من می‌خواهند

خطوط را از یاد ببرم.

بسیارند؛ خطوطی که از برابرت می‌گذرند

بسیارند؛ خطوطی که از میان تو می‌گذرند

و بسیارند؛ خطوطی که من یکی از آن‌ها هستم.

در زندان، خطوط را دیدم

در حیاط زندان دیدمشان

در اتاق‌ها دیدمشان

بر دیوارها دیدمشان

و زمان را دیدم

که از انفرادی به هواخوری می‌رفت.

خطوط گوناگون

با چهره‌های شکسته

و با سرنوشت و داستان‌شان

برای من،

که شاعری رو به میان‌سالی هستم،

سرگرمی‌های دل‌پذیری هستند.

خطوط منقرض شده

و از یاد رفته را

بیش‌تر از آدم‌های از یاد رفته دوست دارم

خویشاوندی اساطیری‌شان با من

و تنهایی‌شان،

شکلی دوستانه به آن‌ها می‌دهد

و در دیدارشان،

لبخند به لب دارم.

بسیارند؛ خطوطی که با درد کشیده می‌شوند.

بسیارند؛ خطوطی که با خود روایتی غمگین دارند.

و بسیارند؛ خطوطی که همواره با من‌اند.

خطوطی که بر پیشانیِ مادرم انداخته‌ام،

دنبالم می‌کنند؛

گاهی در خیابان،

بر شانه‌ام می‌زنند

و از برگشتن

و از به‌جا آوردنشان می‌هراسم.

می‌شناسمشان

و تک‌تک‌شان را به خاطر دارم.

از میان تمامی خطوط

تنها، همین چند خطِ افتاده بر پیشانیِ آن زنِ غم‌زده است

که انگار، هرگز، از خاطرم نمی‌روند