همه ما در جایگاه یک انسان، مستحق بهره مندی از آرامش، امنیت و حقوق برابر هستیم. در بدو تولد قبل از آن که خط مشی و عقیده مان را انتخاب کنیم، اصالتی مشخص و غیر قابل تغییر به ارث می بریم و پس از آن با رشد در ابعاد مختلف و تحقیق، راهمان را انتخاب می کنیم. پیش از آن که مسیحی، زرتشتی، یهودی، کلیمی، بهایی، مسلمان، آتئیست و یا پیرو هر آیین و ایدئولوژی دیگری باشیم، ایرانی هستیم و سهمی از آب و خاک ایران داریم و باز پیش تر، یک انسان هستیم.

همان طور که به عنوان یک شهروند (انسان) ایرانی در ایران فارغ از عقیده، موظف و مکلف به رعایت قوانین و مقررات از جمله پرداخت مالیات و غیره هستیم، متعاقباً باید از یک سری حق و حقوق در چارچوب قوانین مدون و لازم الاجرا برخوردار باشیم.

تبعیض علیه مسیحیان فارسی زبان در ایران

مطابق مواد ۱۸ و ۱۹ میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی و اعلامیه جهانی حقوق بشر که به آزادی عقیده و بیان تاکید دارند و اصول 13، 14، 19، 22، 23 و 26 قانون اساسی جمهوری اسلامی و مواد 10، 13، 25، 36 و 118 منشور حقوق شهروندی دولت حسن روحانی، مسیحیان ایرانی فارسی زبان از اقلیت های دینی شناخته شده اند و باید ضمن تضمین امنیت، از حقوق برابر هم چون سایر شهروندان برخوردار باشند. اما شوربختانه این حقوق منحصر به مکتوبات است و عملاً خبری از حقوق برابر نیست. نقض حقوق اشخاص، گروه‌ها و اقشار مختلف مصداق بارز تبعیض و خشونت علیه آنان است.

یکی از بدیهی‌ترین حقوق مسیحیان که البته در ایران پایمال شده است، تمتع از مکانی مشخص و رسمی برای اجرای مراسم عبادی و احوال شخصیه هم چون ازدواج، تحت عنوان کلیسا است و شرکت در آن به طور مرتب به دور از هرگونه تهدید، خطر، ترس و نگرانی حق مسلم اشخاص و امری عادی و پذیرفته شده در جهان به استثنای چند کشور جهان سومی و ناقض حقوق بشر است. این موضوع هم چنان در نظام حاکم بر ایران در زمره خط قرمزها باقی مانده است.

مسیحیان فارسی زبان در ایران به علت نبود کلیسای فارسی زبان به طور رسمی و عدم آشنایی با زبان ارمنی و آشوری و ممنوعیت ورود به کلیساهای ارامنه و آشوریان با حکم قضایی، اقدام به تشکیل و برگزاری کلیساهای خانگی می کنند.

کلیسای خانگی مکانی است که مسیحیان در آن جا جمع شده و به انجام مراسم دینی خود می پردازند؛ از جمله خواندن و تحلیل کتاب مقدس، خواندن سرود پرستشی و برخی مراسم دیگر. مکان کلیسای خانگی هم عموماً منزل یکی از مسیحیان است.

تشکیل کلیسای خانگی در ایران، اقدام علیه امنیت ملی اطلاق می شود و مسیحیان را با احکامی چون محرومیت از حقوق اجتماعی، تبعید، جزای نقدی و ممنوعیت خروج از کشور در کنار حبس‌های طولانی مدت روبه رو می کند.

علی رغم تعهد جمهوری اسلامی به اعلامیه جهانی حقوق بشر، قانون اساسی و منشور حقوق شهروندی، مسیحیان تحت تدابیر امنیتی و اتهامات واهی سیاسی و امنیتی بازداشت و با مجازات های سنگین رو‌به رو می شوند. مسیحیان بنابر داشتن عقیده مسیحی در ایران، به هیچ وجه احساس امنیت نمی کنند و هم خود و هم خانواده هایشان نگران و مضطرب از روندی هستند که خبر از آینده ای می دهد که به سبب مسیحی بودنشان باید حداقل یک بار دستگیری، بازجویی، سلول انفرادی، حبس، تحقیر، توهین، تهدید، افترا، محرومیت از حقوق اجتماعی، پرونده سازی، شریک کردن نزدیکان متهم در مجازات ها، ورود و تعرض به حریم شخصی به نام حفظ امنیت، تفتیش عقیده و کوبیدن و توهین آن، تفتیش منزل و وسایل شخصی، اجبار آنان به انکار و ترک عقیده را تجربه کنند.

این فشارها و خشونت ها، به ایجاد خفقان و عدم اعتراض به اعمال محدودیت ها و سکوت و سکون و سرکوب مسیحیان ایرانی مقیم ایران به دلیل ترس از افزایش خشونت نظام حاکم انجامیده است. یکی از اقدامات مسیحیان برای رهایی از این ظلم و بیداد پناه بردن به کشورهای پذیرنده پناهجو است.

مع الوصف، مشکلات مسیحیان تبدیل به کیس پناهندگی غیرمسیحیان و‌ استفاده سوئ از آن شده که ماحصل آن، تبدیل مشکلات مسیحیان به یک کیس سوخته و سلب آسایش، مامن و پناهگاه مسیحیان واقعی هم در زادگاه و هم در کشورهای پذیرنده پناهجو است. گو محکوم به آوارگی و پذیرش جور و اجحاف شده اند. این در حالی است که نبود کلیسا و وجود مسیحیان در ایران، موجب تداوم برگزاری کلیساهای خانگی و رشد و افزایش بازداشت و یا هجوم مسیحیان به سمت کشورهای پذیرنده پناهجو و قبول انواع خطر من جمله خطراتی که در طی مسیر بعضاً جان آنان را هدف قرار می دهد و عدم پذیرش و دیپورت آن ها، مجموعاً سرکوب و خشونت علیه مسیحیان را تشدید می کند.

طبق آمار معتبر ارائه شده توسط سازمان Open Doors (درهای باز) که سازمانی مردم نهاد و غیردولتی است، جمهوری اسلامی ایران سال ۲۰۱۷ جایگاه دهم جهان در آزار، ستیز و جفا بر مسیحیان را از آن خود کرده است. کشورهای دارای رتبه‌های یک تا نه به ترتیب عبارت‌اند از: کره شمالی، افغانستان، سومالی، سودان، پاکستان، اریتره، لیبی، عراق و یمن. البته تفاوت میزان اعمال خشونت بر مسیحیان در ایران با کشورهای دارای رتبه های یک تا نه بسیار ناچیز است.

آمار مسیحیان در ایران در سال ۲۰۱۷ طبق گزارش این سازمان ۸۰۰ هزار نفر و سطح آزار و شکنجه علیه مسیحیان “مفرط” اعلام شده است. نظر به جرم انگاری تغییر دین در نظام جمهوری اسلامی که در تضاد با لایحه جهانی حقوق بشر (که جمهوری اسلامی نیز خود را موظف به اجرای آن دانسته) است، آمار دقیقی از مسیحیان ایران در دست نیست. بنابراین، تعداد ۸۰۰ هزار مسیحی در ایران، قطعاً بسیار کم تر از آمار واقعی است.

موارد مزبور تنها گوشه ای از موانع و مشکلات عدیده مسیحیان ایران هستند.

کمپین کحما

اصرار من بر تحقق حقوق جفادیدگان است. چرا که حق را باید گرفت نه آن که از آن صرف نظر و راه را برای افزایش و ترویج خشونت هموار نمود.

به همین‌خاطر جنبش (کمپین) “کلیسا حق مسیحیان است (کحما)” را که مضمون و محتوای اصلی آن لزوم توقف خشونت علیه مسیحیان است با طرح یکی از مشکلات عمده مسیحیان، یعنی نداشتن کلیسا و امنیت که طبق “هرم نیازها” از نیازهای اساسی انسان ها است و در طبقات پایین هرم قرار می گیرد، آغاز کرده‌ ام.

گشایش کلیساهای فارسی ‌زبان در مراکز تمام استان ها در ایران با توجه به آمار بالای مسیحیان، به مثابه حرکتی در جهت کاهش جفا و سرکوب مسیحیان و از میان برداشتن یکی از عوامل مهم زمینه ساز خشونت علیه این اقلیت مذهبی (نبود کلیسای فارسی زبان به طور رسمی)، قلمداد می شود.

حمایت از قشر مسیحیان در ایران که تحت جفا و سرکوب‌های شدید هستند و از آزادی عقیده و بیان به طور کامل منع شده اند، یک حرکت مدنی و حقوق بشری محسوب می شود. برای حمایت از مسیحیان که تحت فشار و ظلم و اختناق هستند، لازم نیست حتما مسیحی باشیم؛ چرا که همگی انسانیم.