بر اساس گزارش‌های سازمان بهداشت جهانی، سالانه میلیون‌ها نفر بر اثر آلودگی هوا در گوشه گوشه‌ی دنیا جان خود را از دست می دهند. این  مشکل که علتی جز سو مدیریت و عدم توجه به کنوانسیون ها و قراردادهای بین المللی در این زمینه ندارد، در اولین قدم‌ها، نیازمند یک برنامه‌ی جهانی در راستای کم کردن مصرف انرژی فسیلی در کنار آموزش استفاده از کاروان حمل و نقل شهری و توجه به فاکتور فاصله‌ی مناطق مسکونی با مناطق صنعتی است.

شاید گفته شود زمین در حال گرم شدن است و میزان گازهای گلخانه‌ای افزایش یافته است؛ ولی هنوز می‌توان با یک برنامه‌ریزی دقیق و متعهدانه از ادامه‌ی روند موجود جلوگیری کرد. به کارگیری متخصصین در هر زمینه و کمک گرفتن از تکنولوژی جدید و تجربه‌ی گذشته می‌تواند به این مهم کمک کند.

اما در کشور ما متاسفانه مصرف گرایی، سو مدیریت، رانت خواری و ترجیح منافع شخصی بر منافع عمومی و دراز مدت، موجب شده است تا حتی یک قدم اساسی در راه حفظ محیط زیست برداشته نشود. همکاری مردم و دولت نیاز اصلی برای حفظ محیط زیست کشور است. برای این مهم باید ابتدا دولت پیش قدم شود، تا حس و درک محیط زیست دوستی در ایرانیان نهادینه شود.

کمک به ارتقائ آگاهی‌های عمومی به موازات بالا بردن کیفیت و کمیت کاروان حمل و نقل شهری و استفاده کردن از سوخت‌های با کیفیت و استاندارد جهانی و سپس جایگزین کردن انرژی‌های تجدید پذیر مانند انرژی خورشیدی و بادی به جای انرژی‌های فسیلی، اولین گام‌ها برای گریز از تبعات کشندگی آلودگی هوا است.

یکی دیگر از آلوده کنندگان هوا، به خصوص در کشور ما ارسال پارازیت‌هایی است که برای خنثی کردن امواج ماهواره‌ای شبکه‌های تلویزیونی خاصی، فرستاده می‌شود. این امواج در کنار ذرات معلق و سایر گازهای آلوده کننده‌ی هوا، باعث سونامی سرطان شده‌اند؛ چرا که این امواج مولکول‌های هوا را از حالت طبیعی خارج می‌کنند.

شهروندان هم به نوبه خود دارای مسئولیت‌هایی در حفاظت محیط زیست و مبارزه با آلودگی هوا هستند. استفاده از وسایل نقلیه‌ی عمومی، گرفتن معاینه‌ی فنی خودرو بدون پرداخت “دست خوش” به تعمیرکاران، توجه به مقررات محدودیت‌های عبور و مرور ترافیک شهری و کاهش تردد غیرضروری شهری، از جمله‌ این مسئولیت‌ها است .

آلودگی هوای هفته‌های گذشته در شهرهای بزرگ ایران و خصوصاً تهران، از نمونه‌های عدم توجه به کنوانسیون‌های جهانی و عدم مدیریت صحیح در راستای حفظ محیط زیست کشور و سلامت شهروندان بود. این روند می‌تواند حتی به شهرهای کوچک هم کشیده شود. بنزین غیر استاندارد که در سطح کشور توزیع می‌شود و کارخانه‌ها و کارگاه‌های غیر استاندارد و عدم کنترل سازمان‌های ذی‌ربط، امکان گسترش این سونامی آلودگی هوا را گسترش می‌دهد.

سلب مسئولیت سازمان محیط زیست و سایر وزارتخانه‌ها از خود، در کنار نبودن قوانین جامعِ به روز و بومی از یک سو، و غیر مسئولانه عمل کردن برخی از شهروندان از سوی دیگر، عواملی هستند که باعث می‌شوند نتوان جلوی این “فاجعه‌ی زیست محیطی و انسانی” را گرفت .