یکی از اختلافات دیرینه در منطقه‌ی خاورمیانه، اختلاف میان شیعه و سنی بوده که در طول تاریخ به اشکال مختلف خود را نمایان کرده است. حکومت فعلی ایران هم که حکومتی شیعی به حساب می‌آید، همواره سعی در به حاشیه راندن اهل سنت داشته و به شیوه های متفاوت این اقلیت مذهبی را مورد ستم قرار داده است.

یکی از مظاهر این ستم، عدم اجازه به اهل سنت برای برگزاری مراسم مذهبی‌شان است. می بینیم که اهل سنت، اجازه‌ی برگزاری نماز عیدهای رمضان و قربان را به طور آزادانه ندارند. آخرین مورد آن، مربوط است به عید قربانی که گذشت؛ ماموران امنیتی از برگزاری نماز عید قربان شهروندان اهل‌سنت تهرانی در محله‌های صادقیه و سعادت‌آباد ممانعت به عمل آوردند.

علت عمده‌‌ آن است که اهل سنت ایران همواره سعی داشته که همزمان با مسلمانان سنی سایر مناطق اسلامی مراسمات مذهبی عیدهای مذکور را برگزار کند و این امر همیشه با مخالفت مسئولین در ایران همراه بوده است؛ به خصوص کسانی که در میان شیعه هم به تندروی مشهور هستند، چرا که آن‌ها این‌گونه به این قضیه می‌نگرند که اهل سنت از این امر استفاده‌ی سیاسی و ابزاری می‌کنند. به همین دلیل است که تاکنون و بعد از گذر 35 سال از انقلاب ایران، اهل سنت تهران با وجود جمعیت بیش از یک میلیون نفری، کماکان از داشتن حتی یک مسجد در استان تهران محروم هستند. حتی در مناطقی از حومه‌ی تهران که دارای اکثریت سنی ست هم، امر به همین شیوه است و به آن‌ها حتی اجازه‌ی کرایه‌ی یک خانه برای برگزاری نماز جمعه و عیدهای رمضان و قربان را نمی‌دهند. علاوه بر این، اگر کسانی هم از فعالان اهل سنت درصدد تلاش برای رفع این مشکل برآمده‌اند، مورد تهدید و حتی دستگیری از جانب اطلاعات و یا سایر ارگان‌های امنیتی واقع شده‌اند.

در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران تاکید شده، دین رسمی اسلام و مذهب رسمی شیعه‌ی اثنی عشری است و در کنار این تصریح به رعایت حقوق و برگزاری موازین مذاهب اهل سنت اعم از حنفی، شافعی، مالکی و حنبلی تاکید شده است تا جایی که اگر مردم منطقه‌ای دارای اکثریت هر مذهبی باشند، می‌توانند طبق فقه همان مذهب در مسائل (طلاق، ازدواج، وصیت و غیره) حکم کنند؛ اما وقتی به واقعیت می‌نگریم چیزی از این وعده‌ها را نمی‌بینیم. هم‌چنین همه‌ی مذاهب اهل سنت طبق قانون اساسی، می‌توانند آزادانه مراسم خود را برگزار نمایند.

از طرفی اهل سنت در حالی حق داشتن مسجد را هم ندارند و از کم‌ترین حق خود در تهران و سایر شهرهای پرجمعیت محروم هستند که سایر اقلیت‌های دینی مانند کلیمی، زرتشتی، مسیحی و غیره دارای عبادتگاه خاص خود در تهران هستند و می‌توانند آزادانه آیین‌های دینی خود را برگزار کنند. با این اوصاف، بایستی اذعان داشت که محروم کردن اهل سنت از مسجدی که تحت نظارت علمای اهل سنت اداره شود بی تردید تبعیض ناروایی است که دولت ایران باید آن را رفع کند.

واقعیت این است که جمهوری اسلامی ایران حتی با وجود افراد معتدل تری هم‌چون حسن روحانی، از دسترسی اهل سنت به مسجد و پایگاهی برای تجمع در اوقات مشخص خصوصاً در شهرهایی با اکثریت شیعه هراس دارند و به همین دلیل است که اهل سنت را به دو طیف تندرو و معتدل تقسیم می‌کنند و به بهانه‌ی تندروها به افراد معتدل هم اجازه‌ی بهره‌مندی از این امور را نمی‌دهند.

حکومت ایران دائماً درباره‌ی وحدت اهل سنت و شیعه سخن می گوید اما رفتارش نشان داده است که تنها آن دسته از اهل سنت را می‌پسندد که به اسم و در شناسنامه جزو پیروان این مذهب باشند و حتی اگر شعائر مذهبی‌شان را هم همانند دیگر هم‌کیشان خود به جا آورند، از تندروها به شمار می‌آورد.