«سلبریتی» عنوانی است که امروزه برای بسیاری از هنرمندان و به طور کلی افراد شاخص و سرشناس به کار برده می‌شود‌. افرادی که بعضاً به خاطر نبوغ و هنرشان در جامعه مطرح و شناخته‌شده هستند و به دلیل فعالیت‌های هنری و ادبی و با حضور در فضای حقیقی و مجازی هواداران قابل‌توجهی دارند و توجه کسان زیادی را در اکثر نقاط جهان به خود جلب می‌کنند.

متاسفانه سرنوشت این گروه نیز در جمهوری اسلامی به دلیل نگاه خاص و ایدئولوژیک صاحب منصبان و دیوانسالاران به مقوله‌ی هنر و هنرمندان در طول این سال‌ها و به ویژه امروزه، در پرده‌ای از تاریکی و ناامنی و فقدان امنیت حرفه‌ای فرو رفته است. در این روزها آن‌چه بر هنرمندان می‌رود حلقه‌های فشار مداوم و جوراجوری است که از همه سو آن‌ها را محاصره کرده و روز به روز تنگ‌تر و تنگ‌تر می‌شود؛ حرکتی که یادآور تلخ تکرار همان دیدگاه مذهبی و سیاسی مسئولان جمهوری اسلامی با هنرمندان در اوایل روی کار آمدن جمهوری اسلامی است که در زمان خود باعث شد گروه بسیار بزرگی از هنرمندان و ادبا تنها به جرم فعالیت در رژیم گذشته مورد خشم و غضب حکام تازه به دوران رسیده قرار گرفته و اکثرشان را دچار یاس و حرمان و در به در و خانه‌نشین و از کار بیکار کرد.

این نکته را نباید از یاد برد که سرنوشت شاعران، هنرمندان و اهل قلم کشورمان در طول تاریخ این سرزمین کمابیش داستان اندوهباری بوده، اما رنج آن‌ها این‌بار شکل تلخ‌تر و رنج‌آورتری به خود گرفته است. داستان غم‌انگیز و ویرانگری که در این سال‌ها بر اهل هنر و قلم رفته، از حیث روحی و روانی و معیشتی به اندازه‌ای بر آنان سخت و سنگین آمده که متاسفانه خودکشی برخی از آن‌ها را به دنبال داشته است. شاید بتوان خودکشی زنده‌یاد کیومرث پوراحمد در فروردین ماه سال جاری را -که ظاهراً خودش را حلق آویز کرد بود- از آشکارترین آن‌ها به حساب آورد.

در این سال‌ها فشارهای سخت و همه جانبه بر سلبریتی‌ها از سوی نهادهای دولتی چون وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و صداوسیما و به طور اخص از سوی نهادها و شخصیت‌های امنیتی که همگی با دیدگاه‌های سیاسی و عقیدتی خاص خود و صرفاً با زبان زور و غیرمنطقی بر سلبریتی‌ها اعمال می‌شود تا جایی ادامه داشته که نه تنها امکان کار و خلاقیت را به طور کلی از آن‌ها سلب کرده، بلکه اخیراً و با شدت گرفتن این سخت‌گیری‌ها امکان معاش را هم از آن گرفته است. آن دسته از هنرمندان که نمی‌خواهند ایده و آرامان‌هایشان را قربانی باید و نبایدهای حاکمیت کرده و استقلال و حیثیت حرفه‌شان را با معاششان معامله کنند و از استقلال و آزادی خود دست بکشند دائم از سوی وزارت ارشاد از یک سو و صداوسیما از سوی دیگر مورد خشم و غضب بوده و از کار بیکار شده‌اند. به دنبال این فشارها، اخیراً نیز مجلس شورای اسلامی طرحی را در دست تصویب دارد که براساس آن سلبریتی‌ها زیر ذربین‌های همه جانبه رفته و برای کم‌ترین حرف و حرکاتشان باید پاسخگو باشند و چنان‌چه کرده و گفتارشان به مذاق مسئولین خوش نیاید می‌تواند برای آنها جرم محسوب شده و مجازات‌های سنگین و اخراج و خانه‌نشینی به دنبال داشته باشد. حالا هم مصوبه نظارت صداوسیما بر شبکه‌ی نمایش خانگی نیز گویا قرار است این حلقه‌ی فشار را تنگ‌تر کند.

وضعیت امروز هنرمندان و فرهیختگان در جامعه‌ی اسلامی ایران داستان پراضطراب نفی و آزارشان بوده و حکایت تلخ و رنج‌آور دیگری است. حکایتی که چون اژدهای هفت‌سر افسانه‌ای سر در هزار توی پساپرده‌های آشکار و پنهان فساد، سیاست، رانت، انحصار و مسائلی از این‌ دست دارد که نمی‌خواهد قشر هنرمندی که امروزه بار آمده است به کار و فعالیت خود ادامه بدهد چرا که اتاق فکر جمهوری اسلامی می‌رود تا جامعه را همه جانبه در انحصار فکر و ایدئولوژی اسلامی خود درآورد و همه چیز و حتی هنر و ادبیات را به ظن خود اسلامی کند و صدایی به جز صدای دینی و مذهبی در جامعه وجود نداشته باشد. طبیعتاً برای نیل به این منظور قبل از هر چیز باید اهل هنر حاضر را از کار بیکار و عناصر مورد نظرش را جانشین آن‌ها کند که با این حساب باید منتظر حذف و بیکار شدن تعدادی زیادی از هنرمندان به انحائ مختلف و چه بسا با انگ و افترا همراه با بازداشت و زندان و جریمه‌ی آن‌ها باشیم. امروزه در جمهوری اسلامی سازمانی تحت عنوان «سازمان اوج» -که از آن با عنوان هالیوود اسلامی نام برده می‌شود- به خواست و زیر نظر وابستگان به حاکمیت و‌ فرزندان سپاهیان نظامی وجود دارد؛ سازمانی که می‌رود کلیه‌ی امور فرهنگی و هنری کشور را زیر سلطه و در انحصار خود بگیرد و با نگاه مذهبی و ایدئولوژی اسلامی هنر و ادبیات را به سبک خاص خود کانالیزه کند و افرادی را به کار بگیرد که فقط حرف آن‌ها را تکرار کنند و بسا که در نتیجه‌ی آن این نگرانی و سوال پیش می‌آید که با گذشت حدود نیم قرن از عمر جمهوری اسلامی آیا قرار است این نسل از جمعیت بزرگ فرهیختگان و نوآوران و به تعریف دیگر سلبریتی‌های کشور به طور کلی منزوی و از جامعه حذف شده و به سرنوشت نسل پیش از خود که هزاران نفرشان تا آخر عمر از حرفه‌شان دور مانده و در غربت و یا در گوشه‌ای از کشور منزوی گردیدند، گرفتار شوند؟

با این همه امروزه این واقعیت را نمی‌توان از نظر دور داشت که به دنبال حوادث اخیر در کشور و خیزش مردمی «زن زندگی آزادی»، بسیاری از سلبریتی‌ها با موضع‌گیری‌های خود و حمایت از این جنبش مردمی اثرات چشمگیری در این خیزش داشتند؛ همان چیزی که اصلاً و ابداً به مذاق نیروهای امنیتی و مسئولین جمهوری اسلامی خوش نیامده و احضار، بازداشت، ممنوع‌الکاری و محکومیت بسیاری از آنان را نیز به دنبال داشته است. در واقع این ذهنیت در مسئولین نظام و نیروهای امنیتی تقویت شده که اکثر قریب به اتفاق سلبریتی‌ها مخالف فکر و عملکرد آن‌ها بوده و هستند و به این خاطر فشارهای نیروهای امنیتی و دستگاه قضا بر این قشر بیش از پیش افزایش یافته است. احکام محیرالعقول اخیر برای برخی سلبریتی‌ها و اجبار آنان به مراجعه به روانشناس به عنوان تنبیه، از جمله این فشارهاست.