از نظر بین المللی، جمهوری اسلامی هنوز از به دست آوردن وضعیت اصطلاحاً “میانه روی” حسن روحانی و هم چنین یک کُرسی از پنج کُرسی کمیته ی فرعی شورای اقتصادی-اجتماعی سازمان ملل، شامل کمیسیون وضعیت زنان، لذت می برد. اما در داخل ایران، زندگی روز مره متشکل است از بازداشت، شکنجه و آزار و اذیت های سیستماتیک ِ اقلیت ها و اعدام های شتاب زده.

رویا نوبخت، شهروند بریتانیایی-ایرانی ساکن استوک پورت، انگلیس، در 30 می، به دلیل پست کامنتی در فیسبوک، در طول سه هفته دیدارش از ایران به 20 سال حبس محکوم شد. کامنت او به سادگی می گفت که ایران “خیلی اسلامی” است. بنا به گزارش خبرگزاری هرانا، وی در میان هشت نفر دیگری بود که نظرات مشابهی در فیسبوک منتشر کرده بودند و جمعاً به 128 سال حبس محکوم شدند. اتهامات همه ی آن ها “اقدام علیه امنیت ملی، توهین به مقدسات و اجتماع و تبانی علیه نظام” بود.

هم چنین در 30 می، دستگیری چهار مرد ( بهمن تفضّلی نصب، افشین ضمانتی، رضا تجاره و داوود افروز) به دلیل “فعالیت های فیسبوکی” در شهر دهدشت، توسط خبرگزاری هرانا گزارش شد. سه کاربر شبکه های اجتماعی (صالح تمولی، حمزه زرگانی و عادل سدونی) از اهواز، بعد از دوماه شکنجه ی شدید، به اتهام ادمینی پیج هایی در فیسبوک، هر کدام به سه سال حبس محکوم شدند. فیسبوک، توئیتر و اخیراً اینستاگرام، شدیداً در ایران فیلتر هستند.

بنا به گزارش بنیاد برومند، غلامرضا خسروی در سحرگاه اول ژوئن با عنوان “محارب خدا”، به دلیل کمک تقریباً 500 دلاری به یک تلویزیون مخالفین، اعدام شد.

این روند به گونه ای است که به طور متوسط هر هفته 17 نفر در ایران اعدام می شوند. رقمی برابر اعدام های سال 2010 بعد از اعتراضات سال 2009، در دولت دور از “میانه روِ” احمدی نژاد.

با یاد آوری حمله ی وحشیانه به زندانیان بند 350 زندان اوین در آوریل 2014 که به طور گسترده گزارش شد و علی رغم خشم بین المللی، خبرگزاری هرانا گزارش می دهد که زندانیان در زندان های بندرعباس و زاهدان هم، توسط گارد زندان در 25 و 28 می، مورد حمله قرار گرفتند. زندانیان به طور وحشیانه ای مورد ضرب و شتم قرار گرفتند و بعضی از آن ها بدون دسترسی به آب و توالت، در آفتاب سوزان رها شدند.

در میان زندان های ایران، زندان بندرعباس نامناسب ترین شرایط را دارد. 3800 زندانی در مکانی که برای 400 نفر مناسب به سر می برند که باعث دسترسی سخت به توالت و آب می شود.

این خبرگزاری، هم چنین در 31 می، گزارش داد 70 تن از نیروهای امنیتی به سالن 10 زندان رجایی شهر که 100 زندانی عقیدتی سنی مذهب در آن جا محبوس هستند، یورش بردند. نیروهای امنیتی، کتاب های مذهبی زندانیان سنی را به سوی شان پرتاب کرده و با این کار آن ها و مذهب شان را مورد توهین قرار دادند و اشیائ با ارزش ایشان تخریب و مصادره شد.

در ایران که یک کشور عمدتاً شیعه نشین است، اقلیت سنی مذهب، به طور سیستماتیک مورد آزار و اذیت قرار می گیرند. بر اساس اسناد دادگاه های خود حکومت، بسیاری از این زندانیان به اعدام محکوم شده اند. در حال حاضر، از سرنوشت و مکان 10 مرد سنی مذهب که توسط نیروهای اطلاعاتی در یک جشن مذهبی سنی در اواسط ماه آوریل دستگیر شدند، اطلاعاتی در دست نیست.

تنها در هفته ی مورد بحث، چهار شهروند بهایی (سه نفر در مشهد و یکی در سمنان)، دستگیر شدند. بهائیان بر اساس یکی از سیاست های دولت، از انقلاب بهمن 57 تاکنون مورد آزار و اذیت قرار می گیرند. در دهه ی اول انقلاب، 200 نفر از آنان اعدام شدند و صدها نفر دیگر مورد شکنجه قرار گرفتند تا اعتقاداتشان را رها کرده و اسلام را بپذیرند. ده ها هزار نفر از آنان، شغل، حقوق بازنشستگی، محل کسب و کار، حق تحصیل و حق گردهمایی های مذهبی خود را از دست داده اند و جنایاتی که توسط دیگر شهروندان در حق بهائیان صورت می گیرد به هیچ عنوان مورد مجازات قرار نمی گیرد؛ در قوانین اسلامی، بهائیان شهروند محسوب نمی شوند.

دستگیری سعید شیرزاد، فعال حقوق کودکان، هم چنین در سوم ژوئن در تبریز گزارش شد. او نیز به خیل عظیم دیگر زندانیان عقیدتی، شامل وکلای حقوق بشری، فعالین، روزنامه نگاران، وبلاگ نویس ها و اقلیت های مذهبی، خواهد پیوست.

بنا به اطلاعات رسیده از منابع داخل ایران در سوم ژوئن، شرایط آیت الله بروجردی بدتر شده است. روحانی مخالفی که در هشت سال گذشته زندانی شده و به طور مداوم شکنجه و درمان پزشکی اش، رد می شود. تنها به دلیل این که علیه جرائم خشونت آمیز اسلام سیاسی صحبت کرده است.

مقامات هم چنان از درمان پزشکی شرایط وخیم بروجردی که شامل بیماری حاد قلبی، پارکینسون، چشمی، ریوی و اختلالات تنفسی، که عمدتاً به دلیل سال ها شکنجه به وجود آمده، سر باز می زنند. شکنجه ی روانی جدید او شامل نظاره ی او از طریق دوربین در تمامی حالت هاست؛ حتی در حمام و توالت. سوئ رفتاری که باعث اندوه عمیق وی می شود. بنا به گزارش این منبع، بروجردی گفته است اگر نامه ای به سازمان های حقوق بشری بنویسد و به آن ها بگوید تحت درمان قرار گرفته و در وضعیت خوب سلامت قرار دارد، این رفتارها متوقف خواهد شد.

علی رغم درخواست تجدید نظر، توسط پنج متخصص حقوق بشر سازمان ملل متحد به دولت ایران در تاریخ 10 آوریل، برای ارائه ی فوری مراقبت های پزشکی، بروجردی و زندانی دیگر وبلاگ نویس، محمد پورشجره، هر دو در وضعیت بسیار وخیم جسمی به سر می برند.

زینب جلالیان، زندانی سیاسی که به دلیل شکنجه هایش از بیماری شدید چشمی رنج می برد، درمان پزشکی اش در تاریخ اول ژوئن، توسط دفتر دادستان رد شد.

ماشالله حائری، زندانی 59 ساله ای که 15 سال حبس خود را به دلیل شرکت در اعتراضات سال 2009، در زندان رجایی شهر می گذراند، به دلیل عدم دریافت درمان پزشکی در مورد بیماری های قلبی-عروقی اش، در تاریخ 5 ژوئن به کما رفت. بنا به گزارش ها، بعد از به کما رفتن به بیمارستانی خارج از زندان منتقل شد، اما هنوز مشخص نیست که وی تحت درمان مناسب قرار گرفته و یا تنها برای تبلیغ رسانه ای، عکسی از او در بیمارستانی خارج از زندان منتشر شده است. دختر آقای حائری بارها به دلیل درخواست درمان پدرش، بازداشت شده است.

جمهوری اسلامی هم چنان به کشتار خاموش زندانیان سیاسی از طریق شکنجه هایی که به خوبی برنامه ریزی شده و طولانی مدت هستند، می پردازد که شامل محرومیت از داروها و درمان پزشکی است؛ کشتن زندانیان بدون اعدام رسمی. این روند با روی کار آمدن دولت جدید هیچ تغییری نکرده و برخی از زندانیان می گویند حتی این روند با آمدن روحانی، بدتر شده است.

به نظر می رسد تنها تفاوت به وجود آمده این است که زندانیان به بیمارستانی خارج از زندان منتقل می شوند، عکسی از آن ها گرفته می شود و بدون درمان به زندان بازگردانده می شوند. این سناریو برای خشنودسازی سازمان های حقوق بشری ترتیب داده شده است. این فریب در مورد درمان فعال سرشناس کارگری، رضا شهابی، نیز اجرا شد. وی نیاز مبرم به جراحی ستون فقرات به دلیل صدمات به وجود آمده در شکنجه های بازجویی داشت. بلافاصله همزمان با سفرِ کاترین اشتون، مسئول سیاست خارجی اتحادیه ی اروپا به ایران، شهابی به بیمارستانی خارج از زندان منتقل و عکسی از او در رسانه ها و شبکه های اجتماعی منتشر شد. اما بدون هیچ درمانی، شب وی را به زندان بازگرداندند.

اخیراً، شهابی در دوم ژوئن به همراه شش زندانی دیگر، از زندان اوین به زندان رجایی شهر منتقل شد. شرایط زندان رجایی شهر از اوین بسیار بدتر است. معمولاً زندانیان با شرایط وخیم پزشکی به بیمارستان های خارج از زندان منتقل نمی شوند. این زنگ خطری است که چگونه هنوز جامعه ی جهانی، روحانی را با عنوان “میانه رو” خطاب می کنند، در صورتی که شواهد درست عکس آن را نشان می دهد؛ هرچند که شاید اشتباه باشد که تنها رئیس جمهور ایران را مقصر بدانیم…