آخرین به روز رسانی سهشنبه, فوریه 20, 2024
20 فوریه 2020 Editor متفرقه, مطالب مهم- اسلایدشو, مقالات ۰
مقدمه
در سال های اخیر عدم حضور ورزشکاران ایران در برابر ورزشکاران اسرائیلی یا مسئله حجاب اجباری برای زنان ورزشکار از معضلات عمده ورزش ایران در سطح بین المللی و داخلی بوده اند. اکنون به واسطه بحران مالی حتی در رشته هایی که ایران در آن ها مدعی و صاحب نام است نیز با معضل روبرو شده و نتایج ضعیف کم سابقه ای را برای آن ها رقم خورده است، و آمار مهاجرت و درخواست پناهندگی از کشورهای دیگر از سوی این ورزشکاران، مشکلات بسیار جدی را در حوزه های مختلف ورزشی پدید آورده است که ما در این مقاله کوتاه به بررسی ابعاد حقوقی این وضعیت می پردازیم.
۱- بررسی حقوقی عدم رویارویی ورزشکاران ایرانی با ورزشکاران اسراییلی
ماجرای بازی نکردن بازیکنان ایرانی شاغل در لیگ های خارجی به هنگام رویارویی با حریفی از “رژیم غاصب صهیونیستی” در مسابقات ورزشی، سال ها سوژه اصلی رسانه های داخلی و خارجی بوده و هست .در چند سال اخیر نیز، حساسیت های مجامع بین المللی ورزش بر روی این موضوع و لزوم عدم ورود سیاست در ورزش و نداشتن نگاه سیاسی به ورزش، سبب در نظر گرفتن محرومیت های سنگین برای ورزشکارانی شده که به دلایل سیاسی با ورزشکاری از کشور دیگر حاضر به رقابت نمی شوند. هرچند مجامع بین المللی در خصوص عدم ورود سیاست در ورزش، بعضا برخوردهای دوگانه و متناقضی داشته اند؛ مثل برخوردی که با تیم های عربستانی در ماجرای بازی نکردنشان در ایران دارند، اما نمی توان صحیح بودن اصل این سخن را انکار کرد که روح ورزش اجازه ورود نگاه های سیاسی را به این حوزه نمی دهد. در هر صورت شاید سفت و سخت ترین مواضع را در این خصوص، ایران در عدم رویارویی با حریفان اسرائیلی، خواه در قالب تیم های ایرانی یا غیرایرانی، داشته باشد و سالیان سال است که بر این مواضع پافشاری می کند تا جایی که ورزشکاری را که از روبرو شدن با حریفی از اسرائیل امتناع می کند، به مثابه یک قهرمان می داند، و اساسا تصمیم بر عدم رویارویی با ورزشکاران اسراییلی در چند فرض بررسی کرد .
۱-۱ در ورزش های انفرادی
از آن جا که در این گونه ورزش ها مثل جودو، تکواندو و غیره، هیچ بازیکنی تاکنون در لیگ های خارجی نداشته ایم، هیچگاه چنین بحثی به میان نیامده است. اما به نظر می رسد اگر زمانی قرار باشد به قید قرعه مثلا یکی از رزمی کاران ایران در قالب یک تیم خارجی مقابل حریفی از اسراییل قرار بگیرد، بنا به دلایلی که در ادامه مطلب خواهم گفت باید مقابل وی بازی کند. اما اگر ورزشکاری از ورزش های انفرادی ایران در قالب تیم ملی مثلا در میدان المپیک و در فینال و یا نیمه نهایی یا حتی سایر مراحل مقابل حریفی از اسرائیل قرار بگیرد، آیا نباید بازی کند؟ آیا باید ۴ سال زحمت شبانه روزی خود را نادیده بگیرد و ازین که شاید بتواند نامش را در تاریخ جاودانه کند، عبور کند و به دروغ و به خاطر محروم نشدن های بعدی اش از سوی مراجع بین المللی بگوید به دلیل مصدومیت نمی توانم بازی کنم؟! پاسخ این پرسش را نیز در ادامه و پس از بررسی بُعد دیگر ماجرا خواهم داد.
۲-۱ در ورزش های تیمی
در این گونه ورزش ها دو حالت ممکن است اتفاق بیفتد:
الف) عدم رویارویی در قالب تیم ملی ایران با حریفان اسرائیلی: در این حالت، فارغ از نادیده گرفتن قاعده بین المللی عدم ورود نگاه سیاسی به ورزش، اصولا مشکل خاصی در بین صاحب نظران سیاسی و ورزشی وجود ندارد. چرا که یک تصمیم ملی است و فارغ از تبعات مادی و غیرمادی که احتمالا برای فدراسیون مربوطه دارد، تبعات دیگری برای خود ورزشکارها ندارد. لذا به راحتی می توانیم با یک نگاه کاملا سیاسی و غیر ورزشی!، از بازی کردن در مقابل حریف امتناع نماییم. شاید به همین دلیل مثلا از صعود به مرحله دوم مسابقات جام جهانی باز بمانیم!
۳-۱ عدم رویارویی در قالب یک تیم غیرایرانی با حریفان اسرائیلی
در این مورد بحث کمی پیچیده تر و مفصل تر است. این جا دیگر فقط بحث قاعده و نزاکت بین المللی و مرام پهلوانی و ازین دست شعارها نیست. پای یک قرارداد در میان است. در واقع بازیکنان شاغل در خارج از کشور در قالب هر تیم ورزشی اعم از فوتبال، هندبال، بسکتبال و … و یا حتی ورزشکاران ورزش های انفرادی شاغل در خارج از کشور به واسطه قرارداد و تعهدی که به آن باشگاه دارند، ناچارند مواضع و منافع باشگاه خود را در نظر بگیرند و به آن پایبند باشند. به طور کلی در پاسخ به پرسشی که در ابتدای بحث مبنی بر لزوم پایبندی ورزشکاران ایرانی شاغل در خارج از کشور به تعهدات خود مطرح نمودم، باید بگویم به سه دلیل زیر این ورزشکاران حق ندارند از رویارویی با هیچ حریفی امتناع کنند از نظر شرعی: در قاعده “اوفوا بالعقود” که ناشی از آیه ۱۵ سوره شریفه مائده، “یا ایهاالذین امنوا اوفوا بالعقود” و یا قاعده “المؤمنون عند شروطهم” است، پای بندی به تعهدات به صورت مطلق، جزو وظایف مؤمنین آورده شده و در این قاعده، تخصیص و تقییدی هم وجود ندارد. در واقع به دلیل اطلاق این قاعده، همه مؤمنین باید به تعهداتشان در قراردادهایی که با هرکس اعم از مومنین یا غیرمؤمنین منعقد می کنند، پایبند باشند.
۴-۱ از لحاظ حقوقی
جدای از لزوم رعایت این قاعده شرعی از لحاظ حقوقی نیز، باید ضمانت اجراهای ناشی از تخلف از تعهدات قراردادی آن ها را نیز در نظر گرفت و بدانیم که اگر باشگاه با درخواست بازیکنان ایرانی اش جهت عدم رویارویی با حریف اسرائیلی موافقت نکند، چه پیامدهای ناگواری برای آن ها خواهد داشت. از جریمه های مالی سنگین – که قطعا فدراسیون ها و وزارت ورزش ایران زیربار آن ها نخواهد رفت – گرفته تا از بین رفتن اعتبار و حیثیت آن ورزشکار و شاید اخراج وی از آن باشگاه. بنابراین این که بازی کردن احسان حاج صفی و مسعود شجاعی را در مقابل حریف اسرائیلی محکوم کنیم و بگوییم دور از مرام پهلوانی بود و این ها مایه ننگ جمهوری اسلامی در دنیا شده اند، حرف های متعصبانه، غیر اخلاقی و غیرحقوقی است که قطعا به دور از عدالت است. اما سوال بسیار ساده از حراست وزارت ورزش، بسیج ورزشکاران، فدراسیون فوتبال و سایر اشخاصی که خود را متولی این گونه مسائل می دانند و وظیفه خود می دانند که بلافاصله در چنین مواردی بیانیه محکومیت و دفاع از مردم مظلوم فلسطین صادر کنند، این است که آیا شما حاضر به جبران خسارات مادی و معنوی از این ورزشکاران، در صورت تخلف از تعهدات باشگاه شان، هستید؟ پاسخ قطعا منفی است و شاید فقط در یک مراسم تجلیل، یک سکه طلا به آن ها داده شود و بعد هم ورزشکار می ماند و حوضش!! دلیل دیگری که از بُعد حقوقی و در راستای عدم محرومیت برای این بازیکنان، می توان بدان پرداخت استناد به قاعده حقوقی فقهی “قبح عقاب بلابیان” است. بدین معنا که تا زمانی که جرم بودن یا تخلف بودن عملی به صورت صریح به شخص یا اشخاصی اعلام نشده باشد، نمی توان مجازاتی بر آن ها به دلیل انجام آن اعمال تحمیل کرد. این قاعده از قواعد مسلّم حقوقی است.
۵-۱ از لحاظ عقلی
قواعد فقهی و عقلی متعددی در این زمینه وجود دارد. “ما حکم به الشرع، حکم به العقل و ما حکم به الشرع، حکم به العقل” و یا قاعده دیگری که می گوید “لا ضرر و لا ضرار فی الاسلام” و قاعد “وجوب دفع ضرر محتمل” و قواعد دیگر که همگی بر این نکته تاکید دارند که هر کجا، عقل انسان، ضرر جبران ناپذیری را برای خود یا دیگران تشخیص داد، باید از آن پرهیز کند. از دست دادن مدال المپیک در پرسشی که در ابتدای این نوشتار مطرح شد یا ورود خسارت سنگین در صورت تخلف از تعهدات قراردادی از مصادیق بارز آن است، بنابراین به حکم صریح قانون، شرع و عقل و البته به حکم اخلاق حرفه ای ورزشی، بازیکنان ایرانی شاغل در لیگ های خارجی، نمی توانند تعهدات خود را زیر پا بگذارند، چرا که باعث ورود ضرر به خودشان و باشگاه شان می شوند.
۲ – ورزشکاران زن ایرانی محدودیت ها و موانع
پس از انقلاب سال ۱۳۵۷ در ایران، زنان ایرانی تا ۱۵سال، اجازه حضور در عرصه های بین المللی ورزش را نداشتند. با وجود ادامه پیدا کردنِ محدودیت ها اما در دو دهه اخیر، سرانجام در برخی رشته های ورزشی به زنان هم اجازه حضور در رقابت های بین المللی داده شد. با شروع بازی های آسیایی ۱۹۹۰ پکن و اولین حضور زنان در رقابت های بین المللی، بار دیگر نام زنان ایرانی در ورزش جهان مطرح شد. در آن سال لیدا فریمان به عنوان اولین زن ورزشکار ایرانی در رشته تیراندازی در رقابت های هیروشیما شرکت کرد و اگرچه به مدال نرسید اما راه بازگشت ورزشکاران زن ایران به میدان های رقابت حرفه ای در جهان را باز کرد تا پس از آن زنان ایرانی اگرچه به صورت محدود و کم تعداد اما بتوانند دست کم در برخی از رشته های ورزشی در مسابقات جهانی شرکت کنند. در حال حاضر ورزش توان خواهان، در ایران برای مردان ۱۹ رشته ورزشی دارد اما زنان تنها در دو رشته تیراندازی و والیبال نشسته امکان شرکت کردن دارند. در بازی های المپیک نیز زنان ورزشکار ایرانی تا کنون عمدتا در رشته هایی مثل تنیس، تنیس روی میز، دو و میدانی، تکواندو، قایقرانی، ووشو و ورزش هایی از گروه های مشابه توانسته اند در المپیک شرکت کنند.
از سوی دیگر رسانه های رسمی، تلویزیون حکومتی و مطبوعاتی که زیر فشار سانسور کار می کنند عموما اخبار ورزش زنان را پوشش جدی نمی دهند. با این حال در سال های اخیر اطلاع رسانی در زمینه ورزش زنان نیز با ظهور پررنگ شبکه های اجتماعی به شکل بنیادینی تغییر کرده و ورزشکاران زن ایرانی که تریبونی برای انعکاس موفقیت هاشان ندارند، با استفاده از صفحه های خود در اینستاگرام، فیس بوک یا حساب کاربری خود در توییتر، برای طرفداران پرشمار خود این امکان را فراهم می کنند که اخبار تمرین ها و موفقیت هاشان را پیگیری کنند.
با وجود بازتر شدنِ فضا و افزایش امکان حضور ورزشکاران زن حرفه ای ایران در میدان های جهانی اما همچنان اختلاف نظرها میان بخش تندرو و محافظه کار مقامات ایرانی با بخش میانه رویی که خواهان تغییر و اصلاحات است درباره حجاب و پوشش زنان ایرانی و شکل حضور آنها در مسابقات جهانی بر جای خود باقی است. آیت الله علی خامنه ای، رهبر ایران بارها “حضور زنان مسلمان با رعایت حجاب و عفاف اسلامی در میدان های بین المللی را مهم و باارزش” قلمداد کرده است. با این حال برخی مراجع و علمای قم یا امامان جمعه و چهره های سیاسی با ارجح دانستن وظیفه همسری و مادری برای زن مسلمان، درباره حضور زنان ورزشکار ایرانی در میدان های جهانی هشدار داده اند. از جمله آیت الله جوادی آملی، در سال ۱۳۹۳ گفته بود: “فضیلت زن در این نیست، که زن و دختر ما برود پایش را دراز کند و یک کسی را بزند و برای ما مدال بیاورد، فأین تذهبون، به کجا داریم می رویم؟
بسیاری از مراجع تقلید شیعه نیز ورزش زنان را تنها در صورتی که دور از چشم مردان نامحرم انجام شود مجاز دانسته اند. با این حال زنان مسلمان از سراسر جهان کشورهای اسلامی را از جمله در بازی های المپیک نمایندگی می کنند و حتا در رشته هایی مانند شنا نیز زنان مسلمان با پوشیدن مایوی اسلامی یا “بورکینی”، لباس شنای طراحی شده برای زنان مسلمان در مسابقات جهانی شرکت می کنند. بورکینی لباسی است تمام قد از جنس لیکرا که بدن شناگر را به طور کامل می پوشاند، لباسی که البته تا کنون زنان ایرانی نتوانسته اند حتا با کمک گرفتن از آن در مسابقات بین المللی شرکت کنند.
۱-۲ همه زنان ایرانیِ ریو
کیمیا علیزاده، تکواندوکار ۱۸ساله ایرانی در وزن منهای ۵۷ کیلوگرم که در جایگاه ۲۶ رده بندی جهانی قرار دارد، توانست با کسب جایگاه سوم تکواندو در المپیک ریو، اولین مدال زنان ایرانی در تاریخ ورزش ایران را از آن خود کند و نام خود را در تاریخ ورزش ایران به ثبت برساند.او در بازی آخر خود، پنج بر یک، نیکیتا گلاسنویچ، تکواندوکار سوئد را شکست داد و به مقام سوم رشته تکواندوی زنان المپیک در وزن ۵۸ کیلوگرم رسید. خانم علیزاده در شانزده سالگی اولین مدال طلای تاریخ تکواندوی زنان ایران در رده نوجوانان را به دست آورد و سپس عضو تیم ملی بزرگسالان ایران شد. او همچنین دارنده مدال برنز قهرمانی جهان در مسابقات روسیه، مدال طلای انتخاباتی جهان و مدال طلای گرندپری است. او در المپیک ریو با تکواندوکارهای سرشناسی از سوئد، تایلند، اسپانیا و کرواسی رقابت کرد.به دست آوردنِ اولین مدال زنان در تاریخ ۶۸ ساله حضور ایران در بازی های المپیک توسط کیمیا علیزاده، توییت و پیام تبریک رسمی رییس جمهوری ایران را نیز به دنبال داشت.راحله آسمانی در این میان اما زن ورزشکار ایرانی بود که به عنوان عضوی از کاروان ورزشی کشور بلژیک در مسابقات المپیک امسال شرکت کرد. خانم آسمانی که در وزن منهای ۵۷ کیلوگرم رقابت می کند، تا قبل از قطعی شدنِ حضورش در کاروان ورزشی بلژیک، یکی از ورزشکارانی بود که از کشور خود خارج و پناهنده شده اند و قرار بود با نشان کمیته بین المللی المپیک در ریو شرکت کند. اما در نهایت این دختر ایرانی که سال ها عضو تیم ملی تکواندوی زنان ایران بوده و لقب اولین زن ایرانی را که توانست به فینال تکواندوی بازی های آسیایی برسد در کارنامه خود دارد، با کاروان بلژیک راهی ریو شد. راحله آسمانی در دیدار رده بندی وزن دوم المپیک نتیجه را به حریف مصری واگذار کرد و از کسب مدال باز ماند. به این ترتیب، یک زن محجبه دیگر این بار از مصر، هدایا وهبه، تکواندوکار محجبه مصر با شکست راحله آسمانی، اولین مدال خود را در تاریخ رقابت های المپیک کسب کرد. تا پیش از این احتمال داده می شد، حانم آسمانی که دارنده مدال نقره بازی های آسیایی و طلای مسابقات آزاد آلمان نیز هست در فینال مسابقات تکواندوی وزن منهای ۵۷ کیلوگرم در برابر کیمیا علیزاده از کاروان ایران قرار بگیرد و به این ترتیب دو ورزشکار زن ایرانی، یکی برای بالا بردن پرچم ایران و دیگری برای بالا بردن پرچم بلژیک با هم رقابت کنند، اتفاقی که با شکست راحله آسمانی نیفتاد.لیلا رجبی، با نام اصلی تاتسیانا ایلیوش چانکا، زن ورزشکار دوملیتی که به عنوان تنها زن دومیدانی کار کاروان ایران در رشته پرتاب وزنه در المپیک ریو شرکت کرد، در بلاروس به دنیا آمده و پس از ازدواج با یک ورزشکار ایرانی تابعیت ایران را گرفته است. او با ملیت بلاروسی خود در سال ۲۰۰۵ میلادی توانست قهرمان باشگاه های اروپا در ماده پرتاب وزنه بشود. خانم رجبی ۱۸۷ سانتیمتر قد و ۱۱۰ کیلوگرم وزن دارد و توانسته رکوردهای جالب توجهی را در رشته خود در ایران جابه جا کند. این پرتابگر ۳۲ساله مدال نقره بازی های آسیایی ۲۰۱۴ را دارد و عنوان بهترین ورزشکار زن تاریخ دوومیدانی ایران را دریافت کرده است. لیلا رجبی در مسابقات ریو در مکان شانزدهم ایستاد و از صعود به فینال بازماند. این ورزشکار در مصاحبه ای با روزنامه مردم سالاری گفته بود “حجاب سخت نیست، کمبود امکانات ورزشی برای زنان در ایران سخت است.مهسا جاور، متولد ۱۳۷۳، تنها قایقران زن کاروان ورزشی ایران در برزیل بود که در نخستین روز از بازی های المپیک ۲۰۱۶ ریو در رشته روئینگ تک نفره رقابت کرد و تنها با اختلاف دو ثانیه در جایگاه چهارم قرار گرفت و راهی مرحله شانس مجدد شد. خانم جاور اما در این مرحله سوم شد و از صعود بازماند. این ورزشکار ایرانی در بازی های آسیایی ۲۰۱۴ به میزبانی کره جنوبی، همراه با سه قایقران دیگر در ماده چهارنفره جفت پاروی سبک وزن زنان، به جایگاه سوم و نشان برنز بازی ها دست یافت ندا شهسواری، بازیکن ۳۰ساله تنیس روی میز زنان در نخستین دیدار خود در برابر حریفی از بلاروس، نتیجه را سه بر چهار واگذار کرد و حذف شد. خانم شهسواری پیش تر در المپیک لندن هم شرکت کرده بود.او که متولد سال ۱۳۶۳ و عضو تیم ملی تنیس روی میز زنان ایران است، با قهرمانی در مسابقات آسیای میانه در ازبکستان، سهمیه بازی های المپیک تابستانی ۲۰۱۲ در لندن را کسب کرد و با قهرمانی دوباره در مسابقات آسیای میانه در فروردین ۱۳۹۵سهمیهبازی های المپیک تابستانی ۲۰۱۶ در ریو را به دست آورد.زهرا نعمتی، ورزشکار ایرانی است که در مرحله رده بندی مسابقات تیر و کمان زنان در المپیک ریو با کسب ۶۰۹ امتیاز، میان ۶۴ نفر در رده چهل و نهم قرار گرفت اما پس از آن و در در مرحله یک سی ودوم رقابت ها در برابر استپانووای روس رقابت را واگذار کرد و از بازی ها حذف شد.
او مدال طلای پارالمپیک لندن را دارد و در برزیل نیز به عنوان پرچمدار کاروان ورزشی ایران اولین ورزشکاری بود که رقابت در المپیک امسال را آغاز کرد. خانم نعمتی اولین زن ورزشگار ایرانی از گروه ورزشکاران با نیازهای ویژه است که سهمیه المپیک را به دست آورد. او تنها ورزشکاری است که سهمیه المپیک و پارالمپیک را همزمان کسب کرده است. رشته خانم نعمتی تا پیش از سال ۱۳۸۳ تکواندو بود. این ورزشکار ایرانی تا سال ۱۳۸۳ عضو تیم ملی تکواندوی زنان بود اما در آن سال به دلیل تصادف رانندگی به شدت از ناحیه پا آسیب دید و دیگر نتوانست تکواندو را ادامه دهد. “بنیاد بین المللی اسپورت آکورد”، جایزه ورزشکار برتر خود را در رقابت های پاراالمپیک لندن به خانم نعمتی اهدا کرد.
گلنوش سبقت الهی، متولد سال ۱۳۶۹، اولین تجربه حضور خود در بازی های المپیک را در ریو پشت سر گذاشت. او که در رشته های ۱۰ و٢۵ متر تپانچه بادی ایران را در ریو نمایندگی کرد، توانست در مرحله دقت، جایگاه پنجم را از آن خود کند.۴۰ تیرانداز از کشورهای مختلف در مسابقات ۲۵متر تپانچه بادی و در قالب دو گروه ٢٠نفره با هم رقابت کردند. در رقابت های تپانچه ١٠متر زنان نیز خانم سبقت الهی در میان ۴٠ شرکت کننده صاحب جایگاه بیست ویکم شد و به این ترتیب از صعود به فینال بازماند.مه لقا جام بزرگ، تیرانداز دیگر کاروان ورزشی ایران در برزیل بود. او متولد سال ۱۳۷۰ است و پیش از المپیک ریو در بازی های آسیایی گوانگ ژو در رشته تفنگ بادی تیمی ۱۰متر، مدال نقره و در ماده ۵۰مترِ سه وضعیت مدال برنز را از آن خود کرده است. او اولین زن ایرانی است که در ماده تفنگ بادی از فاصله ۱۰متر، ایران را صاحب سهمیه کرد.این ورزشکار ایرانی در مسابقات قهرمانی جهان به میزبانی مونیخ در سال ۲۰۱۰، برای اولین بار موفق به حضور در مرحله فینال شد و با قرار گرفتن در رده پنجم جهان، توانست ایران را صاحب سهمیه المپیک کند. پوشش رسمی خانم جام بزرگ چادر است که مقامات ایران از آن با عنوان “حجاب برتر” یاد می کنند. پوشش چادر خانم جام بزرگ به عنوان یکی از اعضای تیم ملی زنان ایران در سال ۱۳۹۲ حتا از سوی رهبر ایران مورد تقدیر قرار گرفت. این ورزشکار مدال نقره خود در مسابقات آسیایی هند را به رهبر ایران تقدیم و اعلام کرد به اینکه با حجاب در مسابقات شرکت می کند، افتخار می کند.نجمه خدمتی نیز عضو تیم ملی تیراندازی زنان ایران و متولر سال ۱۳۷۵ است. او در اینچه ئون کره جنوبی، مدال طلای تیراندازی تفنگ بادی ده متر زنان را به دست آورد و اولین طلاآورِ کاروان ایران در آن دوره از بازی ها بود. او در سال ۲۰۱۴ به عنوان رکورددار فینالِ جهان معرفی شد. با این حال خانم خدمتی که به فینال رقابت های تفنگ سه وضعیتِ زنان راه یافته بود، در نهایت به رتبه هشتم رسید و از قرار گرفتن بر سکوی المپیک بازماندالهه احمدی، عضو تیم تیراندازی زنان ایران، یکی از موفق ترین چهره های کاروان ورزشی ایران در بازی های آسیایی گوانگ ژوی چین در سال ۲۰۱۰ میلادی بود که توانست سه مدال نقره و برنز به دست بیاورد. او در جام جهانی آی اس اس اف سیدنی در سال ۲۰۱۱ نیز مدال نقره رشته ۱۰متر تفنگ بادی زنان را از آن خود کرد.
این ورزشکار ایرانی در بازی های المپیک ۲۰۱۲ نیز با کسب ۳۹۷ امتیاز به مرحله پایانی این رقابت ها راه یافت و در مرحله پایانی و با کسب ۴۹۹ امتیاز در ده مرحله، پس از نمایندگانی از چین، لهستان، چک و آمریکا در رتبه ششم ایستاد. با این هه خانم احمدی در رقابت های المپیک ۲۰۱۶ برزیل، در پایان مرحله فینال رقابتهای تفنگ بادی ۱۰ متر زنان ششم شد و از رسیدن به مدال مسابقات المپیک در این بخش بازماند.
همیشه پای درهای بسته استادیوم ها در میان است المپیک ها سیاسی نیستند و هرگونه فعالیت سیاسی یا مرتبط با امور سیاسی در طی مراسم المپیک ممنوع است. با این حال مسئله ورزش زنان در ایران و حضور زنان در استادیوم های ورزشی که از پس از پیروزی انقلاب سال ۱۳۵۷ ممنوع شده است، صدای اعتراض ها را به المپیک ریو هم رساند و یک زن ایرانی، که با پارچه نوشته ای در اعتراض به ممنوعیت حضور زنان در ورزشگاه های ایران به تماشای بازی والیبال ایران و مصر آمده بود، توجه رسانه ها را به خود جلب کرد. اگرچه تلویزیون حکومتی ایران، تصاویر این پارچه نوشته ی اعتراضی را سانسور کرد، اما پس از انتشار عکس های متعدد از این اقدام اعتراضی در شبکه های اجتماعی این زن ایرانی اعلاک کرد که با پارچه نوشته اعتراضی خود در سایر مسابقات تیم والیبال ایران نیز شرکت خواهد کرد.ممنوعیت تماشای مسابقات والیبال در استادیوم ها برای زنان بر خلاف ممنوعیت حضور در مسابقات فوتبال، مربوط به چند سال گذشته است. حضور زنان تا سال ۱۳۹۱ برای تماشای مسابقات والیبال و بسکتبال در ورزشگاه آزادی ممکن بود اما در این سال برای اولین بار زنانی که برای تماشای مسابقه والیبال تیم های ایران و ژاپن به ورزشگاه رفته بودند با ممنوعیتی تازه و اعلام نشده روبه رو شدند و اجازه حضور در استادیوم به آنها داده نشد. فدراسیون جهانی والیبال و سازمان های مدافع حقوق بشر تا به حال بارها از حکومت ایران خواسته اند به ممنوعیت حضور زنان در استادیوم های ورزشی پایان دهد.
۳- مشکلات معیشتی ورزشکاران
طول عمر حرفه ای یک ورزشکار در بازه زمانی تعریف شده برای هر رشته حداکثر به ۱۰ سال می رسد و این در حالی است که برای قهرمان شدن و در اوج ماندن باید سال ها ورزش را به صورت اختصاصی دنبال کنند و تمام وقت به عنوان تنها حرفه در آن عمر خود را صرف کنند. رشته هایی غیراز فوتبال، والیبال و بسکتبال در برخی باشگاه های کشتی که درآمد های میلیاردی شامل آن ها نمی شود، آنقدر مهجور مانده اند که درآمد ها گاهی میلیونی هم نیست در حالی که وقتی پای المپیک و بازی های آسیایی و دیگر رقابت های بین المللی که دستگاه ورزش افتخار همین مدال ها را به خود اختصاص میدهد، و در طول سال کمترین توجهی به مشکلات ورزشکارنش ندارد.برای نمونه وزنه برداری هم که همیشه عصای دست ما برای رتبه بندی در جدول المپیک بازی های آسیایی بوده است.دوومیدانی، شمشیربازی و بسیاری از رشته های دیگر افتخار را می آفرینند و بعد با جیب خالی می روند و یک سال دیگر تمرین می کنند تا آقایان وزارتی در موقع لزوم گزارشی مبسوط از عملکردشان در دوران ریاست ارائه دهند.ورزشکارانی که در طول سال شاید ۶ ماه اردوی اختصاصی داشته باشند و بقیه سال را هم انفرادی تمرین می کنند نیاز های معیشتیشان باید برطرف شود.یادمان نرفته یکی از قهرمانان صخره نوردی ایران برای حضور موفق در رقابت های پیش روی، مدال دوره قبل را فروخت تا بتواند هزینه اردوی آماده سازی را تامین کند.ورزشکارانی که با مسافرکشی و دست فروشی در کنار پیاده رو ها رویای به اهتزاز در آوردن پرچم ایران را در سر می پروراندند و همین بغل گوشمان در حاشیه خلیج فارس برای بدست آوردن چنین گوهر های کمیابی، میلیارد ها هزینه می شود چرا که خودشان عاجز از تربیت جوانان این چنینی هستند.زیر مجموعه های وزارت ورزش و جوانان به عنوان بازو های شناختی و اجرایی وظیفه دارند در این باره مشکلات را رصد کنند و شرایط و بستری را فراهم کنند تا ورزشکاران با فراغ بال در جهت پیشرفت و مصاف با رقیبان تا بُن دندان مسلح به تمرینات بپردازند در حالی که خود و خانواده شان مشکل معیشتی و هزینه ای نداشته باشند.
نتیجه گیری
با توجه به مشکلات عدیده و چالشهای سیستماتیک، در امر فعالیت های ورزشی و ورزشکاران در حوزه های مختلف سیاسی و اقتصادی ،که منجر به مهاجرت گسترده این طیف از هموطنان به خارج از کشور شده است نیاز به رویکردی اساسی در ایجاد برنامه ریزی بلندمدت و نیز تغییر جهت رسانه های گروهی در جهت حمایت جامعه ی ورزشی توصیه میشود، چرا که بیشتر چالش های مطرح شده دیگر معلول دو چالش مذکور است.
23 ژوئن 2014 ۹
1 سالپیش