کتاب من درد مشترکم روایتی ادبی از تجربه‌ی جمعی یک نسل است که در خیزش «زن، زندگی، آزادی» در سال ۱۴۰۱ به اوج رسید. نویسنده در این اثر نه به دنبال تاریخ‌نگاری دقیق و مستند بوده و نه بازخوانی صرف رخدادها؛ بلکه با بهره‌گیری از روایت داستانی، تلاش کرده است رنج‌ها، امیدها، و لحظه‌های مقاومت را بازآفرینی کند.

نویسنده با خلق شخصیت‌هایی خیالی اما الهام‌گرفته از واقعیت، جهانی را می‌سازد که هر خواننده‌ای می‌تواند بخشی از خود را در آن بازشناسد. این قهرمانان ساخته‌ی ذهن‌اند، اما شباهت سرنوشت و تجربه‌هایشان به جان‌باختگان و زندانیان سیاسی آن روزها، حقیقتی را بازتاب می‌دهد که جمعی و مشترک است. در برابرشان، بازجویان و ماموران امنیتی نیز نه چهره‌های فردی مشخص، که ترکیبی از واقعیت‌های تلخ و مکرر سرکوب‌اند.

کتاب در دوازده فصل با عناوین: «زن، زندگی آزادی»، «جنگ با سیاهی»، «آفتاب در قفس»، «در تاریکی چراغی نیست»، «من تنها نیستم»، «انسان-حضور قاطع اعجاز»، «معنای زندگی در روزهای خاموشی»، «دسیسه‌ی شیطان»، «رستگاری در تاریکی»، «عشق عمومی»، «ایستاده‌ایم تا پایان» و «رقصان می‌گذرم از آستانه‌ی اجبار»، خواننده را از خیابان‌های ملتهب و دانشگاه‌های پرشور تا سلول‌های تاریک و لحظه‌های امید رهایی می‌برد.

من درد مشترکم به ما یادآوری می‌کند که حتی در تاریک‌ترین لحظه‌ها، ایمان به آزادی و نیروی همدلی مردم خاموش نمی‌شود. شاید شخصیت‌ها و روایت‌ها زاده‌ی خیال باشند، اما آرزوی رهایی و عدالت، حقیقتی زنده است که در قلب این کتاب می‌تپد.

آن‌چه این کتاب را برجسته می‌کند، توانایی نویسنده در پیوند زدن تجربه‌ی فردی و جمعی است. او به‌جای آن‌که صرفاً به روایت حوادث خیابانی یا شرح سرکوب بپردازد، لحظه‌های درونی شخصیت‌ها را آشکار می‌سازد؛ از اضطراب و ترس گرفته تا امید و عشق. بدین ترتیب، خواننده تنها ناظر بیرونی وقایع نیست، بلکه خود را در دل آن‌ها می‌یابد. من درد مشترکم علاوه بر بازآفرینی فضای سیاسی و اجتماعی یک دوران، اثری تامل‌برانگیز در باب انسان بودن است؛ این‌که چگونه در میانه‌ی خشونت، هنوز امکان دوستی، همبستگی و رویاپردازی وجود دارد. نثر کتاب، با لحنی شاعرانه و در عین حال بی‌پیرایه، مرز میان خاطره، شعر و داستان را درمی‌نوردد و همین ترکیب است که آن را از بسیاری آثار مشابه متمایز می‌کند. تقدیم‌نامه‌ها، ارجاع‌های ظریف به نمادهای فرهنگی، و روایت‌های کوتاه اما پرقدرت، همگی گواهی‌اند بر این‌که اثر حاضر نه صرفاً سندی بر روزهای پرالتهاب یک جنبش، بلکه متنی برای اندیشیدن به سرنوشت انسان در مواجهه با ستم است.

خواندن این کتاب به همه‌ی کسانی که می‌خواهند فراتر از گزارش‌های خبری، با روح و جان یک نسل معترض آشنا شوند، پیشنهاد می‌شود. این کتاب برای دانشجویان، پژوهشگران علوم اجتماعی و حقوق بشر، و نیز برای هر خواننده‌ای که به دنبال درک انسانی‌تر از جنبش‌های آزادی‌خواهانه است، تجربه‌ای عمیق و تاثیرگذار خواهد بود. هم‌چنین برای آنانی که می‌خواهند بدانند چگونه ادبیات می‌تواند صدای رنج و امید مردم باشد، این اثر انتخابی ارزشمند است.

 عنوان: من درد مشترکم

نویسنده: واو. کاف

انتشار نخست: تهران (آنلاین)، شهریور ۱۴۰۴