شعر: ترین سیاه/ارسلان چلبی

چرا اینگونه به خشم من را در اطاقی سرشار از لحظه های ملال آور به دار آویخته اند؟ اما دیوارها به امید پرنده ای سینه های خود را دریده اند که شاید پرواز را وحشتی چنانش نبود، همه ما می دانستیم پشت همه دیوارها انسان موجود است و قطعاتی از اندوه اندوه آنهایی که آواره […]...

ادامه مطلب