آخرین به روز رسانی سهشنبه, فوریه 20, 2024
10 مارس 2016 editor آزادی اندیشه و بیان, پست برگزیده, مقالات ۰
از سالهای طولانی زندان تا امروز، همواره در هر مکان و زمانی سعی کردم از حداقل فرصتها برای پیش برد اهداف انسانی خودم بهره ببرم. وقتی دستگاه امنیتی با زندانی کردن امثال من سعی کرد زمین فعالیت را از ما بگیرد و ما را در محدودیت امکانات و روابط، به هدف منفعل کردن قرار بدهد، از تنها منافذ ارتباطی استفاده کردم و سعی کردم حداقل راوی نقض حقوق بشر در زندانها و محیط پیرامونم شوم. شاید این موثرترین کاری بود که از من در زندان ساخته بود.
مجموعه فعالان حقوق بشر در ایران که بعدها خبرگزاری هرانا نیز به آن اضافه شد، از روز اول اصلیترین ظرف همکاری در زمینهی حقوق بشر برای من بود؛ به خصوص که کیوان رفیعی را میشناختم و بیرون از زندان هم با یکدیگر همکاری کرده بودیم و همچنین با زنده یاد جمال حسینی و سایر همکاران در تمام این سالها ارتباطی مستمر را حفظ کردیم.
با اینحال تجربهی همکاری نزدیکتر من در هرانا در دورهی پس از زندان، که حدود سه سالی طول کشید، تجربهای گستردهتر و پیچیدهتر نسبت به زمانی بود که عنوان اصلیام در ابتدا “زندانی” بود و سپس “گزارشگر حقوق بشر”.
البته قصدم به اشتراک گذاری مشاهداتم از سیر حرکت رو به جلو نهادی چون مجموعه فعالان و به طور خاص خبرگزاری هرانا نیست، بلکه مایلم از این فرصت استفاده کنم و برای دوستان علاقمندی که مایل هستند بدانند چنین نهادی چگونه توانسته ده سال رو به جلو حرکت کند و اینکه چه شرایطی برای همکاری به عنوان مسئول در این نهاد لازم است، دوازده ویژگی ضروری را که تجربه کردم برشمارم.
برای اینکه در هرانا به عنوان مسئول کار کنید باید این ویژگیها را در خود داشته باشید یا ایجاد کنید:
اگر میتوانید چنین انسانی باشید، به شما تبریک میگویم و توصیه میکنم با هرانا جهت همکاری تماس بگیرید؛ چنین گروهی با دشواریهای کاری که دارد، به وجود افرادی چون شما نیاز دارد.
23 ژوئن 2014 ۹
1 سالپیش